Պարզվեց, որ վահանաձև գեղձի քաղցկեղ ունեմ։ Հորս էլ ենք քաղցկեղից կորցրել։ Սկզբում այդ բառը ինձ սարսափեցրեց, ես անգամ ինքնասպանության մտքեր ունեի։ Ես չէի վախենում մահից, բայց վախենում էի հիվանդ լինելուց։ Մահվան նկատմամբ վերաբերմունքս շատ բնական է, բայց հիվանդության նկատմամբ ես չունեմ նույն հանդուրժողականությունը։
Read more
Աչքիս երբեմն ծակող ցավերը ինձ հիշեցնում են, որ դուռս ամուր կողպեմ։
Read more
Հարկադրված վաղ ամուսնությունը, առաջնեկի կորուստը, առողջական խնդիրներ ունեցող որդու ծնունդը, ամուսնալուծությունն ու դրան հաջորդած բոլոր բարդությունները Իրինան համարում է ոչ թե դժբախտություն, այլ իրեն կռող, ուժեղ դարձնող փորձություններ:
Read more
Մենք երկրորդ անգամ ստիպված ենք մեր կյանքը զրոյից սկսել: Բայց կան մարդիկ, որոնք շատ ավելին են կորցրել: Ես չեմ վախենում զրոյից, որովհետև դա էլ կետ է, որից կարելի է սկսել: Մենք միշտ էլ զրոյից ենք սկսել: Ես այս անգամ էլ եմ սկսելու, վստահ եմ: Հադրութում թողած մեր տնից լավն այստեղ եմ կառուցելու:
Read more
Կա՛նգ առ։
Ձեզնից բացի ոչ մեկը ձեր կյանքը փոխել չի կարող։
Stop!
No one can change your life except for you.
14 տարեկանում նա քեռորդու բռնաբարության զոհը դարձավ, սակայն, հարազատների աջակցությունն ստանալու փոխարեն, մեկ տարի անց հոգեբուժարան տեղափոխվեց։
«Մայրս ասում էր՝ սո՛ւս, լռի՛, մյուսները չէին հավատում պատմածներիս»։
«Մեր ընտանիքում կանանց կրթությունը շատ կարևոր է: Տատիկս հայտնի բանաստեղծուհի է, մայրս՝ միշտ գիրքը ձեռքին: Ես հավատում եմ, որ ապագա ունի միայն այն ազգը, որի մայրերը կարդում են»,- ասում է Զուզանը:
Read more
Վերջին 10 տարիներին ընտանեկան բռնության հետևանքով մահացել է ավելի քան 100 կին։ Նրանցից շատերը կփրկվեին, եթե շրջապատը չլիներ անտարբեր։ Մի՛ եղիր անտարբեր: Մի՛ լռիր:
More than a 100 women have been killed in domestic violence over the last 10 years in Armenia. Most of them would have survived if people around them did not remain silent. Indifference kills.
Read more
«Ես ընդամենը յոթ տարեկան էի, երբ քրոջս հետ հայտնվեցինք Վանաձորի մանկատանը։ Այստեղ մեզ բերեց տատս, որը մորս մահից առաջ խոստացել էր մեզ ոչ մի բարեկամի չհանձնել»,- պատմում է Նելլին։
Read more
«Ամենօրյա ծեծն ու բռնությունը դարձել էին մեր ամուսնական կյանքի մի մասը: Ծեծվում էի ամեն առիթով ու նաև
անառիթ՝ խանդի հողի վրա, նյարդայնացած պահերին, երբ կամենար: Համբերությանս վերջին կաթիլը դստերս աչքի
առաջ ինձ ծեծելն էր: Դրանից հետո վերցրեցի երեխայիս և գնացի ծնողներիս տուն»,- իր կյանքն է վերհիշում
Մարիամ Մելիքյանը:
Daphne Armenia 