14 տարեկանում նա քեռորդու բռնաբարության զոհը դարձավ, սակայն, հարազատների աջակցությունն ստանալու փոխարեն, մեկ տարի անց հոգեբուժարան տեղափոխվեց։
«Մայրս ասում էր՝ սո՛ւս, լռի՛, մյուսները չէին հավատում պատմածներիս»։

Հասարակությունը չի ներում նրանց, ովքեր ուզում են օգնել մարդկանց։ Հասարակությունը չի ուզում, որ դու մարդուն օգնես, որովհետև այդ նույն հասարակության կառուցվածքում, անգամ ամենափոքր մոդելներում՝ միջանձնային, ընտանեկան հարաբերությունների մեջ, մարդիկ պատանդներ են:

Չկա ոչ մի կանոն կամ չափանիշ, որին արժի ենթարկվել, եթե դա քեզ երջանկություն չի պարգևում։ Ինքդ պետք է սահմանես քո բոլոր կանոններն ու արժեքները, որովհետև միակ մարդը, որին դու հաշվետու ես քո արարքների կամ դրանց բացակայության համար, միայն ինքդ ես:

Հայաստանում տղամարդկանց կարելի է ամեն բան, կանանց՝ հատկապես քաղաքականության մեջ, ոչինչ։ Տղամարդիկ կարող են ունենալ զուգահեռ կյանքեր, և դա երբեք քննարկման առարկա չի դառնա հանրության կողմից, մինչդեռ կանայք մեղավոր են ամեն պարագայում՝ ամուսնացած լինելու, ամուսնալուծվելու, չամուսնանալու դեպքում

«Ես այսօր հաշտ եմ ինձ հետ, գիտեմ՝ երկրի ու երկնքի միջև ճիշտ իմ տեղում եմ, մարմնում, որն իմն է ու սիրելի, բացարձակ երջանկության մեջ: Հիմա գիտեմ՝ իմ հաղթանակը ես եմ, այնպիսին, ինչպիսին կամ»,– ասում է Լիլիթը։

Ինձ համար իմ արժեքները միշտ շատ հստակ են եղել․ ապրել այնպես, որ հայրս ինձնով հպարտ լինի։ Կարծում եմ՝ մայրիկից հեռու, միայնակ կյանքը ևս օգնել է ինձ, որովհետև հասկանում էի, որ ես՝ առավել քան մյուսները, իրավունք չունեմ շեղվելու իմ սկզբունքներից