14 տարեկանում նա քեռորդու բռնաբարության զոհը դարձավ, սակայն, հարազատների աջակցությունն ստանալու փոխարեն, մեկ տարի անց հոգեբուժարան տեղափոխվեց։
«Մայրս ասում էր՝ սո՛ւս, լռի՛, մյուսները չէին հավատում պատմածներիս»։

«Ես այսօր հաշտ եմ ինձ հետ, գիտեմ՝ երկրի ու երկնքի միջև ճիշտ իմ տեղում եմ, մարմնում, որն իմն է ու սիրելի, բացարձակ երջանկության մեջ: Հիմա գիտեմ՝ իմ հաղթանակը ես եմ, այնպիսին, ինչպիսին կամ»,– ասում է Լիլիթը։

Ինձ համար իմ արժեքները միշտ շատ հստակ են եղել․ ապրել այնպես, որ հայրս ինձնով հպարտ լինի։ Կարծում եմ՝ մայրիկից հեռու, միայնակ կյանքը ևս օգնել է ինձ, որովհետև հասկանում էի, որ ես՝ առավել քան մյուսները, իրավունք չունեմ շեղվելու իմ սկզբունքներից

«Ինձ համար պարտությունը նման է պարսատիկով հարվածելուն․ որքան ուժեղ ես ձգում ռետինը, այնքան հարվածդ հուժկու է լինում։ Պարտությունը պետք է այդպես ընկալել՝ որպես հետքայլ, որն անում ես առաջ սլանալու համար ուժ հավաքելու նպատակով»,- ասում է Վերան, որի կյանքն առաջին հայացքից նման է իր պատրաստած տորթերին՝ հեքիաթային գեղեցկությամբ ու անկշռելի քաղցրությամբ։ 

Չէի կարողանում նայել հայելուն, մարզասարքերին, ամաչում էի ինքս ինձնից, որ թույլ եմ տվել կործանել երազանքներս։ Աշխատանքի վերադառնալն անհնար էր՝ համավարակի տարածման պատճառով։ Բայց հետո ինձ հավաքեցի, հիշեցրի ինքս ինձ՝ ուժեղ ես, կարող ես