«Ես Ատլասն եմ, որ իր ուսերին է պահում իր ստեղծած աշխարհը, ու որքան էլ դժվար լինի, չեմ կարող թույլ տալ, որ այն փլուզվի»․ Մարիամ Մուղդուսյան / ԴԱՓՆԵ

Պարզվեց, որ վահանաձև գեղձի քաղցկեղ ունեմ։ Հորս էլ ենք քաղցկեղից կորցրել։ Սկզբում այդ բառը ինձ սարսափեցրեց, ես անգամ ինքնասպանության մտքեր ունեի։ Ես չէի վախենում մահից, բայց վախենում էի հիվանդ լինելուց։ Մահվան նկատմամբ վերաբերմունքս շատ բնական է, բայց հիվանդության նկատմամբ ես չունեմ նույն հանդուրժողականությունը։ 

Չտեսնող աչքս

Աչքիս երբեմն ծակող ցավերը ինձ հիշեցնում են, որ դուռս ամուր կողպեմ։

Այն, ինչ դարձել եմ, դարձել եմ ոչ թե ի հեճուկս անհաջողությունների, այլ՝ դրանց շնորհիվ․ Իրինա Հովհաննիսյան / ԴԱՓՆԵ

Հարկադրված վաղ ամուսնությունը, առաջնեկի կորուստը, առողջական խնդիրներ ունեցող որդու ծնունդը, ամուսնալուծությունն ու դրան հաջորդած բոլոր բարդությունները Իրինան համարում է ոչ թե դժբախտություն, այլ իրեն կռող, ուժեղ դարձնող փորձություններ:

Մեղրի պես քաղցր, արցունքի պես աղի. զրոյից սկսելով ավելի լավ կյանքը. Իննա Սարգսյան / ԴԱՓՆԵ

Մենք երկրորդ անգամ ստիպված ենք մեր կյանքը զրոյից սկսել: Բայց կան մարդիկ, որոնք շատ ավելին են կորցրել: Ես չեմ վախենում զրոյից, որովհետև դա էլ կետ է, որից կարելի է սկսել: Մենք միշտ էլ զրոյից ենք սկսել: Ես այս անգամ էլ եմ սկսելու, վստահ եմ: Հադրութում թողած մեր տնից լավն այստեղ եմ կառուցելու:

40 տարվա լռություն

14 տարեկանում նա քեռորդու բռնաբարության զոհը դարձավ, սակայն, հարազատների աջակցությունն ստանալու փոխարեն, մեկ տարի անց հոգեբուժարան տեղափոխվեց։
«Մայրս ասում էր՝ սո՛ւս, լռի՛, մյուսները չէին հավատում պատմածներիս»։

Մի՛ լռիր / Do not be silent

Վերջին 10 տարիներին ընտանեկան բռնության հետևանքով մահացել է ավելի քան 100 կին։ Նրանցից շատերը կփրկվեին, եթե շրջապատը չլիներ անտարբեր։ Մի՛ եղիր անտարբեր: Մի՛ լռիր:

More than a 100 women have been killed in domestic violence over the last 10 years in Armenia. Most of them would have survived if people around them did not remain silent. Indifference kills.

«Ես չէի կարող ապրել՝ իմանալով, ինչեր է նա արել երեխաների հետ». Նանա Մանուչարյան՝ խարանից մինչև թրծված ամրություն / ԴԱՓՆԵ

«Այն պահին, երբ բացահայտեցի ճշմարտությունը, ուղղակի չէի ուզում ապրել: Մտածում էի՝ ավելի լավ էր ոչինչ չիմանայի»,- ասում է Նանա Մանուչարյանը, ով 21 տարեկանում բացահայտեց ամուսնու և իր կյանքի մասին սարսափելի իրականությունը. ինքն ապրում էր մանկապիղծի հետ:

«Դո՛ւ ես անցնելու այդ ամենի միջով, ոչ մեկը չի կարող քո փոխարեն որոշումներ կայացնել». Անի Հայկունին՝ վերածնվածը / ԴԱՓՆԵ

«Քաղցկեղից հետո ես կարծես վերածնված լինեմ, ստեղծվել է մի Անի, որը հիմա շատ ավելի լավ գիտի թե՛ իր ճանապարհը, թե՛ իր նպատակը, թե՛ իր առաքելությունը, և ավելի լավ գիտի գնահատել իր էներգիան, ուժն ու կարողությունները»,- ասում է Անի Հայկունին ու ժպտում: