14 տարեկանում նա քեռորդու բռնաբարության զոհը դարձավ, սակայն, հարազատների աջակցությունն ստանալու փոխարեն, մեկ տարի անց հոգեբուժարան տեղափոխվեց։
«Մայրս ասում էր՝ սո՛ւս, լռի՛, մյուսները չէին հավատում պատմածներիս»։
Նկարազարդումներ / Illustrations
ԱՆՆԱՅԻ ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆԸ
նկարազարդումը՝ Վահե Ներսեսյան
Պատմություններ
40 տարվա լռություն
14 տարեկանում նա քեռորդու բռնաբարության զոհը դարձավ, սակայն, հարազատների աջակցությունն ստանալու փոխարեն, մեկ տարի անց հոգեբուժարան տեղափոխվեց։
«Մայրս ասում էր՝ սո՛ւս, լռի՛, մյուսները չէին հավատում պատմածներիս»։
«Եզդի համայնքում կրթված աղջիկ տեսնելով, ասում են` հպարտ ենք ձեզանով, բայց իրենց աղջիկներին արգելում են սովորել». Զուզան Խուբոյան՝ խիզախը
«Մեր ընտանիքում կանանց կրթությունը շատ կարևոր է: Տատիկս հայտնի բանաստեղծուհի է, մայրս՝ միշտ գիրքը ձեռքին: Ես հավատում եմ, որ ապագա ունի միայն այն ազգը, որի մայրերը կարդում են»,- ասում է Զուզանը:
Մի՛ լռիր / Do Not Be Silent
Վերջին 10 տարիներին ընտանեկան բռնության հետևանքով մահացել է ավելի քան 100 կին։ Նրանցից շատերը կփրկվեին, եթե շրջապատը չլիներ անտարբեր։ Մի՛ եղիր անտարբեր: Մի՛ լռիր:
More than a 100 women have been killed in domestic violence over the last 10 years in Armenia. Most of them would have survived if people around them did not remain silent. Indifference kills.
«Ես սրտումս ատելություն չունեմ. ես հաղթել եմ, որովհետև ներել եմ». Նելլի Շաղբաթյան՝ երջանկության մեջ` կոտրելով որբության շղթան
«Ես ընդամենը յոթ տարեկան էի, երբ քրոջս հետ հայտնվեցինք Վանաձորի մանկատանը։ Այստեղ մեզ բերեց տատս, որը մորս մահից առաջ խոստացել էր մեզ ոչ մի բարեկամի չհանձնել»,- պատմում է Նելլին։
«14 տարեկանում հայրս ինձ տնից դուրս հանեց, որի համար շնորհակալ եմ». Վարդա Ավետիսյանը՝ հակասական կյանքից մինչև խելահեղ ռեստորատոր / ԴԱՓՆԵ
«10 տարեկանում կորցրեցի մորս, իսկ 14 տարեկանում հայրս ինձ տնից դուրս հանեց: Հիմա, երբ հետ եմ նայում, հաշտ եմ մանկությանս հետ, նույնիսկ շնորհակալ եմ հորս, հակառակ դեպքում այս ձեռքբերումներին, գուցե, չհասնեի»,-ասում է Վարդան:
«Աշխատանքս իմ փրկությունը դարձավ». Մարիամ Մելիքյանը՝ բռնությունից մինչև երջանկություն՝ հավերժ լռության մեջ / ԴԱՓՆԵ
«Ամենօրյա ծեծն ու բռնությունը դարձել էին մեր ամուսնական կյանքի մի մասը: Ծեծվում էի ամեն առիթով ու նաև
անառիթ՝ խանդի հողի վրա, նյարդայնացած պահերին, երբ կամենար: Համբերությանս վերջին կաթիլը դստերս աչքի
առաջ ինձ ծեծելն էր: Դրանից հետո վերցրեցի երեխայիս և գնացի ծնողներիս տուն»,- իր կյանքն է վերհիշում
Մարիամ Մելիքյանը:
«Ես չէի կարող ապրել՝ իմանալով, ինչեր է նա արել երեխաների հետ». Նանա Մանուչարյան՝ խարանից մինչև թրծված ամրություն / ԴԱՓՆԵ
«Այն պահին, երբ բացահայտեցի ճշմարտությունը, ուղղակի չէի ուզում ապրել: Մտածում էի՝ ավելի լավ էր ոչինչ չիմանայի»,- ասում է Նանա Մանուչարյանը, ով 21 տարեկանում բացահայտեց ամուսնու և իր կյանքի մասին սարսափելի իրականությունը. ինքն ապրում էր մանկապիղծի հետ:
«Ձեզնից բացի, ոչ մեկը ձեր կյանքը փոխել չի կարող». Ալինա Վարդանյանը՝ ստրկությունից ազատություն / ԴԱՓՆԵ
Ալինան չի ափսոսում անցած 12 տարվա համար, քանի որ այդ ամուսնությունն իրեն պարգևել է երկու հրաշալի աղջիկ։ Փոխարենն ափսոսում է ուշացած պայքարի ու կորցրած ինքնավստահության համար:
Ֆոտոշարք
