Վերջին 10 տարիներին ընտանեկան բռնության հետևանքով մահացել է ավելի քան 100 կին։ Նրանցից շատերը կփրկվեին, եթե շրջապատը չլիներ անտարբեր։ Մի՛ եղիր անտարբեր: Մի՛ լռիր:
More than a 100 women have been killed in domestic violence over the last 10 years in Armenia. Most of them would have survived if people around them did not remain silent. Indifference kills.
Read more
«10 տարեկանում կորցրեցի մորս, իսկ 14 տարեկանում հայրս ինձ տնից դուրս հանեց: Հիմա, երբ հետ եմ նայում, հաշտ եմ մանկությանս հետ, նույնիսկ շնորհակալ եմ հորս, հակառակ դեպքում այս ձեռքբերումներին, գուցե, չհասնեի»,-ասում է Վարդան:
Read more
«Ամենօրյա ծեծն ու բռնությունը դարձել էին մեր ամուսնական կյանքի մի մասը: Ծեծվում էի ամեն առիթով ու նաև
անառիթ՝ խանդի հողի վրա, նյարդայնացած պահերին, երբ կամենար: Համբերությանս վերջին կաթիլը դստերս աչքի
առաջ ինձ ծեծելն էր: Դրանից հետո վերցրեցի երեխայիս և գնացի ծնողներիս տուն»,- իր կյանքն է վերհիշում
Մարիամ Մելիքյանը:
by Vahe Nersesian
Read more
“I was completely petrified, as if I were dead and my soul had left my body. I felt so bad that I was thinking about committing suicide by jumping out of the window. I felt nothing at that moment; I was broken inside, there was no future,” recalls Lucy Abdel Ahad.
Read more
At the age of 14 the girl was raped by her cousin, but instead of getting support by her relatives she was moved to a mental clinic a year later. “My mother told me to keep silent; others did not believe my words”.
Read more
14 տարեկանում նա քեռորդու բռնաբարության զոհը դարձավ, սակայն, հարազատների աջակցությունն ստանալու փոխարեն, մեկ տարի անց հոգեբուժարան տեղափոխվեց։
«Մայրս ասում էր՝ սո՛ւս, լռի՛, մյուսները չէին հավատում պատմածներիս»։
“In our family, they attach great importance to women’s education. My grandmother is a well-known poet and my mother is an avid reader. I do believe that future belongs to nations where mothers are readers,” says Zuzan.
Read more
«Մեր ընտանիքում կանանց կրթությունը շատ կարևոր է: Տատիկս հայտնի բանաստեղծուհի է, մայրս՝ միշտ գիրքը ձեռքին: Ես հավատում եմ, որ ապագա ունի միայն այն ազգը, որի մայրերը կարդում են»,- ասում է Զուզանը:
Read more
“I was only seven years old, when my sister and I were placed in a children’s home in Vanadzor. My grandmother took us there, as she had promised my mother not to give us to any relative after her death,” she recalls.
Read more
«Ես ընդամենը յոթ տարեկան էի, երբ քրոջս հետ հայտնվեցինք Վանաձորի մանկատանը։ Այստեղ մեզ բերեց տատս, որը մորս մահից առաջ խոստացել էր մեզ ոչ մի բարեկամի չհանձնել»,- պատմում է Նելլին։
Read more