նկարազարդումը՝ Վահե Ներսեսյան

նկարազարդումը՝ Վահե Ներսեսյան

«Ամենօրյա ծեծն ու բռնությունը դարձել էին մեր ամուսնական կյանքի մի մասը: Ծեծվում էի ամեն առիթով ու նաև
անառիթ՝ խանդի հողի վրա, նյարդայնացած պահերին, երբ կամենար: Համբերությանս վերջին կաթիլը դստերս աչքի
առաջ ինձ ծեծելն էր: Դրանից հետո վերցրեցի երեխայիս և գնացի ծնողներիս տուն»,- իր կյանքն է վերհիշում
Մարիամ Մելիքյանը:

«Այն պահին, երբ բացահայտեցի ճշմարտությունը, ուղղակի չէի ուզում ապրել: Մտածում էի՝ ավելի լավ էր ոչինչ չիմանայի»,- ասում է Նանա Մանուչարյանը, ով 21 տարեկանում բացահայտեց ամուսնու և իր կյանքի մասին սարսափելի իրականությունը. ինքն ապրում էր մանկապիղծի հետ:

«Քաղցկեղից հետո ես կարծես վերածնված լինեմ, ստեղծվել է մի Անի, որը հիմա շատ ավելի լավ գիտի թե՛ իր ճանապարհը, թե՛ իր նպատակը, թե՛ իր առաքելությունը, և ավելի լավ գիտի գնահատել իր էներգիան, ուժն ու կարողությունները»,- ասում է Անի Հայկունին ու ժպտում:

«Տղաս մեկուկես տարեկան էր, երբ առաջին անգամ բախվեցի իրականությանը: Պարզվեց՝ աուտիզմ ունի: Ինձ շատ մեծ փորձություն էր սպասում կյանքում: Հիասթափվեցի աշխարհից, կյանքից, բարեկամներից, ընկերներից, սեփական մորից ու հորից, անգամ ինքս ինձնից»,- պատմում է Լենա Հարությունյանը, և աչքերն արցունքով են լցվում:

նկարազարդումը՝ Վահե Ներսեսյան

նկարազարդումը՝ Վահե Ներսեսյան