Աչքիս երբեմն ծակող ցավերը ինձ հիշեցնում են, որ դուռս ամուր կողպեմ։

Վախենալ պետք չէ, ուղղակի պետք է հիշել, որ դու պատասխանատու ես ոչ միայն քո, այլև ինքնաթիռում և դրա տակ՝ երկրի վրա, գտնվող մարդկանց կյանքի համար
Read more »«Ես այսօր հաշտ եմ ինձ հետ, գիտեմ՝ երկրի ու երկնքի միջև ճիշտ իմ տեղում եմ, մարմնում, որն իմն է ու սիրելի, բացարձակ երջանկության մեջ: Հիմա գիտեմ՝ իմ հաղթանակը ես եմ, այնպիսին, ինչպիսին կամ»,– ասում է Լիլիթը։
Read more »Ինձ համար իմ արժեքները միշտ շատ հստակ են եղել․ ապրել այնպես, որ հայրս ինձնով հպարտ լինի։ Կարծում եմ՝ մայրիկից հեռու, միայնակ կյանքը ևս օգնել է ինձ, որովհետև հասկանում էի, որ ես՝ առավել քան մյուսները, իրավունք չունեմ շեղվելու իմ սկզբունքներից
Read more »«Ինձ համար պարտությունը նման է պարսատիկով հարվածելուն․ որքան ուժեղ ես ձգում ռետինը, այնքան հարվածդ հուժկու է լինում։ Պարտությունը պետք է այդպես ընկալել՝ որպես հետքայլ, որն անում ես առաջ սլանալու համար ուժ հավաքելու նպատակով»,- ասում է Վերան, որի կյանքն առաջին հայացքից նման է իր պատրաստած տորթերին՝ հեքիաթային գեղեցկությամբ ու անկշռելի քաղցրությամբ։
Read more »Առաջին հերթին կոտրեցի կարծրատիպը, որ առողջ սնվելը կարող է համեղ լինել: Երկրորդը՝ որ մայր լինելով՝ կարող ես մեծ հաջողությունների հասնել և ստեղծել քո աշխատանքը: Եվ, ամենակարևորը՝ որ միշտ ժամանակ կա քեզ համար
Read more »«Դա միակ դեպքն էր, երբ ես մտածում էի հանրային կարծիքի մասին՝ լռեցնելով ներքին ձայնս: Ու հիմա գիտեմ՝ դա կլինի նաև վերջին դեպքը, որովհետև երբեք չի կարելի թույլ տալ, որ քեզ զոհաբերեն: Մեր հերթական բաժանության ժամանակ ծանոթներիցս մեկն ասաց՝ սերը պետք է հեշտ լինի: Այդ միտքը մինչև հիմա ինձ հետ է, որովհետև, իրոք, սերը, որի պահպանման համար դու անընդհատ ստիպված ես ջանք գործադրել, տանջվել, դատապարտված է»,- ասում է Արուսիկը:
Read more »Չէի կարողանում նայել հայելուն, մարզասարքերին, ամաչում էի ինքս ինձնից, որ թույլ եմ տվել կործանել երազանքներս։ Աշխատանքի վերադառնալն անհնար էր՝ համավարակի տարածման պատճառով։ Բայց հետո ինձ հավաքեցի, հիշեցրի ինքս ինձ՝ ուժեղ ես, կարող ես
Read more »Դհոլը ձեռքին փոքրիկ աղջկան երթուղայինում հաճախ էին ավելորդ հետաքրքրությամբ նայում, հարցնում՝ ի՞նչ գործ ունես, դհոլն աղջկա գործ չէ: Այդ տարիքում, իհարկե, նեղանում էր, բայց թույլ չէր տալիս, որ կողքի կարծիքներն ազդեն իր վրա:
Read more »Պարզվեց, որ վահանաձև գեղձի քաղցկեղ ունեմ։ Հորս էլ ենք քաղցկեղից կորցրել։ Սկզբում այդ բառը ինձ սարսափեցրեց, ես անգամ ինքնասպանության մտքեր ունեի։ Ես չէի վախենում մահից, բայց վախենում էի հիվանդ լինելուց։ Մահվան նկատմամբ վերաբերմունքս շատ բնական է, բայց հիվանդության նկատմամբ ես չունեմ նույն հանդուրժողականությունը։
Read more »Աչքիս երբեմն ծակող ցավերը ինձ հիշեցնում են, որ դուռս ամուր կողպեմ։
14 տարեկանում նա քեռորդու բռնաբարության զոհը դարձավ, սակայն, հարազատների աջակցությունն ստանալու փոխարեն, մեկ տարի անց հոգեբուժարան տեղափոխվեց։
«Մայրս ասում էր՝ սո՛ւս, լռի՛, մյուսները չէին հավատում պատմածներիս»։
Վախենալ պետք չէ, ուղղակի պետք է հիշել, որ դու պատասխանատու ես ոչ միայն քո, այլև ինքնաթիռում և դրա տակ՝ երկրի վրա, գտնվող մարդկանց կյանքի համար
«Ես այսօր հաշտ եմ ինձ հետ, գիտեմ՝ երկրի ու երկնքի միջև ճիշտ իմ տեղում եմ, մարմնում, որն իմն է ու սիրելի, բացարձակ երջանկության մեջ: Հիմա գիտեմ՝ իմ հաղթանակը ես եմ, այնպիսին, ինչպիսին կամ»,– ասում է Լիլիթը։
Ինձ համար իմ արժեքները միշտ շատ հստակ են եղել․ ապրել այնպես, որ հայրս ինձնով հպարտ լինի։ Կարծում եմ՝ մայրիկից հեռու, միայնակ կյանքը ևս օգնել է ինձ, որովհետև հասկանում էի, որ ես՝ առավել քան մյուսները, իրավունք չունեմ շեղվելու իմ սկզբունքներից
«Ինձ համար պարտությունը նման է պարսատիկով հարվածելուն․ որքան ուժեղ ես ձգում ռետինը, այնքան հարվածդ հուժկու է լինում։ Պարտությունը պետք է այդպես ընկալել՝ որպես հետքայլ, որն անում ես առաջ սլանալու համար ուժ հավաքելու նպատակով»,- ասում է Վերան, որի կյանքն առաջին հայացքից նման է իր պատրաստած տորթերին՝ հեքիաթային գեղեցկությամբ ու անկշռելի քաղցրությամբ։
Առաջին հերթին կոտրեցի կարծրատիպը, որ առողջ սնվելը կարող է համեղ լինել: Երկրորդը՝ որ մայր լինելով՝ կարող ես մեծ հաջողությունների հասնել և ստեղծել քո աշխատանքը: Եվ, ամենակարևորը՝ որ միշտ ժամանակ կա քեզ համար
«Դա միակ դեպքն էր, երբ ես մտածում էի հանրային կարծիքի մասին՝ լռեցնելով ներքին ձայնս: Ու հիմա գիտեմ՝ դա կլինի նաև վերջին դեպքը, որովհետև երբեք չի կարելի թույլ տալ, որ քեզ զոհաբերեն: Մեր հերթական բաժանության ժամանակ ծանոթներիցս մեկն ասաց՝ սերը պետք է հեշտ լինի: Այդ միտքը մինչև հիմա ինձ հետ է, որովհետև, իրոք, սերը, որի պահպանման համար դու անընդհատ ստիպված ես ջանք գործադրել, տանջվել, դատապարտված է»,- ասում է Արուսիկը:
Չէի կարողանում նայել հայելուն, մարզասարքերին, ամաչում էի ինքս ինձնից, որ թույլ եմ տվել կործանել երազանքներս։ Աշխատանքի վերադառնալն անհնար էր՝ համավարակի տարածման պատճառով։ Բայց հետո ինձ հավաքեցի, հիշեցրի ինքս ինձ՝ ուժեղ ես, կարող ես
Դհոլը ձեռքին փոքրիկ աղջկան երթուղայինում հաճախ էին ավելորդ հետաքրքրությամբ նայում, հարցնում՝ ի՞նչ գործ ունես, դհոլն աղջկա գործ չէ: Այդ տարիքում, իհարկե, նեղանում էր, բայց թույլ չէր տալիս, որ կողքի կարծիքներն ազդեն իր վրա: