«Ես այսօր հաշտ եմ ինձ հետ, գիտեմ՝ երկրի ու երկնքի միջև ճիշտ իմ տեղում եմ, մարմնում, որն իմն է ու սիրելի, բացարձակ երջանկության մեջ: Հիմա գիտեմ՝ իմ հաղթանակը ես եմ, այնպիսին, ինչպիսին կամ»,– ասում է Լիլիթը։

Ինձ համար իմ արժեքները միշտ շատ հստակ են եղել․ ապրել այնպես, որ հայրս ինձնով հպարտ լինի։ Կարծում եմ՝ մայրիկից հեռու, միայնակ կյանքը ևս օգնել է ինձ, որովհետև հասկանում էի, որ ես՝ առավել քան մյուսները, իրավունք չունեմ շեղվելու իմ սկզբունքներից

«Ինձ համար պարտությունը նման է պարսատիկով հարվածելուն․ որքան ուժեղ ես ձգում ռետինը, այնքան հարվածդ հուժկու է լինում։ Պարտությունը պետք է այդպես ընկալել՝ որպես հետքայլ, որն անում ես առաջ սլանալու համար ուժ հավաքելու նպատակով»,- ասում է Վերան, որի կյանքն առաջին հայացքից նման է իր պատրաստած տորթերին՝ հեքիաթային գեղեցկությամբ ու անկշռելի քաղցրությամբ։ 

Չէի կարողանում նայել հայելուն, մարզասարքերին, ամաչում էի ինքս ինձնից, որ թույլ եմ տվել կործանել երազանքներս։ Աշխատանքի վերադառնալն անհնար էր՝ համավարակի տարածման պատճառով։ Բայց հետո ինձ հավաքեցի, հիշեցրի ինքս ինձ՝ ուժեղ ես, կարող ես

Պարզվեց, որ վահանաձև գեղձի քաղցկեղ ունեմ։ Հորս էլ ենք քաղցկեղից կորցրել։ Սկզբում այդ բառը ինձ սարսափեցրեց, ես անգամ ինքնասպանության մտքեր ունեի։ Ես չէի վախենում մահից, բայց վախենում էի հիվանդ լինելուց։ Մահվան նկատմամբ վերաբերմունքս շատ բնական է, բայց հիվանդության նկատմամբ ես չունեմ նույն հանդուրժողականությունը։ 

Հարկադրված վաղ ամուսնությունը, առաջնեկի կորուստը, առողջական խնդիրներ ունեցող որդու ծնունդը, ամուսնալուծությունն ու դրան հաջորդած բոլոր բարդությունները Իրինան համարում է ոչ թե դժբախտություն, այլ իրեն կռող, ուժեղ դարձնող փորձություններ:

«Այն պահին, երբ բացահայտեցի ճշմարտությունը, ուղղակի չէի ուզում ապրել: Մտածում էի՝ ավելի լավ էր ոչինչ չիմանայի»,- ասում է Նանա Մանուչարյանը, ով 21 տարեկանում բացահայտեց ամուսնու և իր կյանքի մասին սարսափելի իրականությունը. ինքն ապրում էր մանկապիղծի հետ:

«Քաղցկեղից հետո ես կարծես վերածնված լինեմ, ստեղծվել է մի Անի, որը հիմա շատ ավելի լավ գիտի թե՛ իր ճանապարհը, թե՛ իր նպատակը, թե՛ իր առաքելությունը, և ավելի լավ գիտի գնահատել իր էներգիան, ուժն ու կարողությունները»,- ասում է Անի Հայկունին ու ժպտում: