Ալինան չի ափսոսում անցած 12 տարվա համար, քանի որ այդ ամուսնությունն իրեն պարգևել է երկու հրաշալի աղջիկ։ Փոխարենն ափսոսում է ուշացած պայքարի ու կորցրած ինքնավստահության համար:

Մոր կորստից հետո 10 տարեկան Վարդինեն ստիպված էր ամեն օր միայնակ պայքարել իր իրավունքների համար և հասարակությանն ապացուցել, որ ապրելու իրավունք ունի՝ բոլորին հավասար: Տասնամյակների հեռվից նա հաղթողի հոգեբանությամբ է նայում իր մանկությանն ու անկեղծանում, որ հասել է բարձունքների, որոնց մասին փոքրիկ Վարդինեն չէր էլ կարող երազել:

«Երբեք հետ չնայեք, չհանդուրժեք բռնությունը, միշտ առաջ գնացեք… Կյանքը պայքար է, դուք պետք է պայքարեք». Մարիամ Գևորգյանի այս խոսքերը շատ կանանց կյանք են փոխել, ազատել բռնության ճիրաններից և ապագայի համար նոր դուռ բացել:

«Ամբողջովին քարացել էի, ոնց որ մեռած մարդ լինեի, ու հոգիս դուրս եկած լիներ մարմնիս միջից: Այնքան վատ էի ինձ զգում, որ մտածում էի` ինքնասպան կլինեմ, սենյակի պատուհանից դուրս կգցեմ ինձ: Այդ պահին ոչինչ էլ չէի զգում, ամեն ինչ ջարդվել էր իմ ներսում, ապագա այլևս չկար»,- անցյալն է վերհիշում 28-ամյա Լյուսի Աբդել Ահադը: